[1]. كتاب المزار، ص 49 و 50: «مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ(ع) لَيْلَةَ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ وَ لَيْلَةَ الْفِطْرِ وَ لَيْلَةَ عَرَفَةَ فِي سَنَةٍ وَاحِدَةٍ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حِجَّةٍ مَبْرُورَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ قُضِيَتْ لَهُ أَلْفُ حَاجَةٍ مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَة.» همچنین در برخی از روایات فرموده‌اند: زيارت قبر امام حسين(ع) مانند زيارت خداست: «مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) بِشَطِّ الْفُرَاتِ كَانَ كَمَنْ زَارَ اللَّهَ فَوْقَ عَرْشِهِ.» [كامل الزّيارات، ص 147] يا فرموده‌اند هرکه امام حسين(ع) را در روز عاشورا زيارت کند، ثوابي معادل هزارها حجّ و  E F عمره دارد: «مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ(ع) يَوْمَ عَاشُورَاءَ حَتَّى يَظَلَّ عِنْدَهُ بَاكِياً لَقِيَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ بِثَوَابِ أَلْفَيْ أَلْفِ حَجَّةٍ وَ أَلْفَيْ أَلْفِ عُمْرَةٍ وَ أَلْفَيْ أَلْفِ غَزْوَةٍ وَ ثَوَابُ كُلِّ حَجَّةٍ وَ عُمْرَةٍ وَ غَزْوَةٍ كَثَوَابِ مَنْ حَجَّ وَ اعْتَمَرَ وَ غَزَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) وَ مَعَ الْأَئِمَّةِ الرَّاشِدِينَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ.» [بحار الأنوار، ج‏ 98، ص 290]

[2]. ر.ک:  كامل الزّيارات، ص  147 تا 149.

[3]. المزار الکبير، ص 325: «مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ بِشَطِّ الْفُرَاتِ كَانَ كَمَنْ زَارَ اللَّهَ فَوْقَ عَرْشِهِ ـ کسی که قبر ابا عبدالله الحسین(ع) را در کنار شطّ فرات زیارت کند، مانند آن است که خدای سبحان را در بالای عرش زیارت کرده باشد.»

[4]. ر.ک: بحار الأنوار، ج‏ 98، ص 290.

[5]. متوکّل عبّاسي به خاطر دشمني و کينه‌توزي شديدي که با اهل‌بيت( داشت، قبر امام حسين(ع) را به آب بست، آنجا را شخم زد و حتّي دستور داد در آنجا کِشت و کار و زراعت شود. [ر.ک: أمالي الطوسي، ص 325؛ مناقب آل ابي‌طالب، ج ‏4، ص 64؛   E  F بحار الأنوار، ج 45، ص 401؛ تاريخ الطبري، ج ‏9، ص 185؛ مقاتل الطالبيين، ص 478؛ الکامل في التاريخ،  ج  7، ص 55؛ البداية و النّهاية، ج 10، ص 347]

[6]. گرچه از سوي دشمنان در طول تاريخ، جسارت‌هاي فراواني به مزار شريف حضرت اباعبدالله(ع) شده است، امّا همواره در پي هر تخريبي، تجديد بنايي صورت گرفته و هميشه زيارت امام حسين(ع) کم‌وبيش رواج داشته است.[ر.ک: تسلية المجالس، ج ‏2، ص 473] پيش از تخريب بارگاه حسيني توسّط امثال هارون يا متوکّل، اين مرقد نوراني داراي سقف و حصار بوده است و پس از آنان نيز به سرعت آن بيوت الهي، تجديد بنا مي‌شدند. در برخي از روايات از حضرات معصومين(، آمده است که وقتي به درب فلان رسيديد، اين زيارت را بخوانيد يا با پاي راست وارد حائر شويد يا دعا تحت قبّه مستجاب است و...، همۀ اين موارد نشانگر وجود بارگاه و مقبرۀ مشخّص براي امام حسين(ع) است. علاوه بر اين‌ها، امام هادي(ع) که در زمان متوکّل و پس از او در قيد حيات بودند، وقتي بيمار شدند، فردي را براي استشفاء، به سوي حائر حسيني(ع) روانه کردند تا براي شفاي آن حضرت، نزد قبر امام حسين(ع) دعا کند. [الکافي، ج 4، ص 567]. دربارۀ قبر اميرالمؤمنين(ع) نيز شواهد فراواني بر صحيح بودن محلّ قبر آن حضرت وجود دارد، از جمله زيارت امين الله که توسّط امام سجّاد و امام باقر(ع) نزد قبر آن حضرت خوانده مي‌شده است. [ کامل الزّيارات، ص 39؛ همچنين ر.ک: فرحة الغري في تعيين قبر اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب(ع)؛ چنان‌که از نام اين کتاب هويداست، دربارۀ تثبيت و تأييد مكان دفن اميرالمؤمنين على(ع) در نجف اشرف تأليف شده است.]

[7]. روضة الواعظين، ج 1، ص 365؛ مناقب آل ابي‌طالب، ج ‏3، ص 391: «أَنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ دَخَلَا عَلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) وَ بَيْنَ يَدَيْهِ جَبْرَئِيلُ فَجَعَلَا يَدُورَانِ حَوْلَهُ يُشَبِّهَانِهِ بِدِحْيَةَ الْكَلْبِيِّ فَجَعَلَ جَبْرَئِيلُ يُومِي بِيَدِهِ كَالْمُتَنَاوِلِ شَيْئاً فَإِذَا فِي يَدِهِ تُفَّاحَةٌ وَ سَفَرْجَلَةٌ وَ رُمَّانَةٌ فَنَاوَلَهُمَا وَ تَهَلَّلَ وَجْهَاهُمَا وَ سَعَيَا إِلَى جَدِّهِمَا فَأَخَذَ مِنْهُمَا فَشَمَّهُمَا ثُمَّ قَالَ صِيرَا إِلَى أُمِّكُمَا بِمَا مَعَكُمَا وَ ابْدَءَا بِأَبِيكُمَا فَصَارَا كَمَا أَمَرَهُمَا فَلَمْ يَأْكُلُوا حَتَّى صَارَ النَّبِيُّ إِلَيْهِمْ فَأَكَلُوا جَمِيعاً فَلَمْ يَزَلْ كُلَّمَا أُكِلَ مِنْهُ عَادَ إِلَى مَا كَانَ حَتَّى قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) قَالَ الْحُسَيْنُ(ع) فَلَمْ يَلْحَقْهُ التَّغْيِيرُ وَ النُّقْصَانُ أَيَّامَ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى تُوُفِّيَتْ فَلَمَّا تُوُفِّيَتْ فَقَدْنَا الرُّمَّانَ وَ بَقِيَ التُّفَّاحُ وَ السَّفَرْجَلُ أَيَّامَ أَبِي فَلَمَّا اسْتُشْهِدَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ فُقِدَ السَّفَرْجَلُ وَ بَقِيَ التُّفَّاحُ عَلَى هَيْئَتِهِ عِنْدَ الْحَسَنِ حَتَّى مَاتَ فِي سُمِّهِ وَ بَقِيَتِ التُّفَّاحَةُ إِلَى الْوَقْتِ الَّذِي حُوصِرْتُ عَنِ الْمَاءِ فَكُنْتُ أَشَمُّهَا إِذَا عَطِشْتُ فَيَسْكُنُ لَهَبُ عَطَشِي فَلَمَّا اشْتَدَّ عَلَيَّ الْعَطَشُ عَضَضْتُهَا وَ أَيْقَنْتُ بِالْفَنَاءِ قَالَ عَلِيُ‏ بْنُ الْحُسَيْنِ(ع) سَمِعْتُهُ يَقُولُ ذَلِكَ قَبْلَ مَقْتَلِهِ بِسَاعَةٍ فَلَمَّا قَضَى نَحْبَهُ وُجِدَ رِيحُهَا فِي مَصْرَعِهِ فَالْتُمِسَتْ وَ لَمْ يُرَ لَهَا أَثَرٌ فَبَقِيَ رِيحُهَا بَعْدَ الْحُسَيْنِ وَ لَقَدْ زُرْتُ قَبْرَهُ فَوَجَدْتُ رِيحَهَا تَفُوحُ مِنْ قَبْرِهِ فَمَنْ أَرَادَ ذَلِكَ مِنْ شِيعَتِنَا الزَّائِرِينَ لِلْقَبْرِ فَيَلْتَمِسُ ذَلِكَ فِي أَوْقَاتِ السَّحَرِ فَإِنَّهُ يَجِدُهُ إِذَا كَانَ مُخْلِصا ـ روزى امام حسن و امام حسين( به حضور پيامبر(ص) رسيدند، در حالى كه جبرئيل هم نزد رسول خدا بود. آن‌ها، جبرئيل را به «دحيه كلبى» تشبيه كرده و دور او مى‏چرخيدند. جبرئيل هم چيزى در دست داشت و اشاره مى‏كرد. ديدند كه در دست جبرئيل يك سيب، يك گلابى و يك انار است. آنها را به «حسنين» داد. آن دو خوشحال شدند و با شتاب نزد پيامبر(ص) دويدند. پيامبر(ص) آنها را گرفت و   E

F بوييد و فرمود: نزد پدر و مادرتان ببريد. آن دو نيز چنان كردند. ميوه‏ها را نخوردند تا آنكه پيامبر(ص) هم نزد آنان رفت و همگى از آن‌ها خوردند، ولى هر چه مى‏خوردند، ميوه‏ها باز باقى بود. تا آنكه پيامبر(ص) از دنيا رفت. امام حسين(ع) نقل مى‏كنند كه در ايّام حيات مادرمان فاطمه(س) تغييرى در ميوه‏ها پيش نيامد، تا آنكه فاطمه(س) از دنيا رفت، انار ناپديد شد و سيب و گلابى مانده بود. با شهادت على(ع) گلابى هم ناپديد شد و سيب به همان حالت باقى ماند. امام حسن(ع) مسموم و شهيد شد و سيب همچنان باقى بود تا روزى كه (در كربلا) آب را به روى ما بستند. من هرگاه تشنه مى‏شدم آن را مى‏بوييدم، سوز عطش من تسكين مى‏يافت. چون تشنگى‏ام شدّت يافت، بر آن دندان زدم و ديگر يقين به مرگ پيدا كرده بودم.

امام سجاد(ع) مى‏فرمايد: اين سخن را پدرم يك ساعت قبل از شهادتش فرمود. چون شهيد شد، بوى سيب در قتلگاه به مشام مى‏رسيد. دنبال آن گشتيم و اثرى از سيب نبود، ولى بوى آن پس از حسين(ع) باقى بود. قبر حسين(ع) را زيارت كردم و ديدم بوى آن سيب‏ از قبر او به مشام مى‏رسد. پس هر يك از شيعيان ما كه زيارت مى‏كنند، اگر بخواهند آن را حس کنند، هنگام سحر در پى زيارت بروند كه اگر مخلص باشند، بوى آن سيب را استشمام مى‏كنند.»

[8]. ر.ک: وسائل الشّيعه، ج 14، ص 408 تا 542.